Σήμερα, Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024, η Γ’ τάξη του 5ου Γυμνασίου είχε την τύχη να παρακολουθήσει την εξαιρετική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Σοφοκλέους Αντιγόνη. Πρόκειται για ένα έργο που παρά την …. ηλικία του (ανέβηκε για πρώτη φορά το 441 π.Χ.) εξακολουθεί να επικοινωνεί με το σύγχρονο κοινό και μάλιστα τους νέους. Οι μαθητές μας παρακολούθησαν με δέος και απόλυτη ησυχία μια παράσταση σχεδόν δύο ωρών, χωρίς διάλειμμα και χωρίς να παραπονεθούν καθόλου γι’ αυτό. Μάλιστα στο τέλος της παράστασης παρέμειναν στο χώρο του θεάτρου για να γνωρίσουν από κοντά τους ηθοποιούς και να συζητήσουν μαζί τους τις απορίες που τους προκλήθηκαν από το έργο.
Συζήτησαν με τον πρωτοποριακό σκηνοθέτη και τους εξαιρετικούς «υποκριτές» (μεταξύ των οποίων ήταν και ένας παλιός μαθητής του σχολείου μας, ο Νίκος Δρίγγας, ο οποίος υποδύθηκε καταπληκτικά τον Αίμωνα και όχι μόνο) για τη διαχρονικότητα των νοημάτων που μετέφερε μέσα στο χρόνο η τραγωδία του Σοφοκλή. Τα μηνύματα αυτά έγιναν ιδιαίτερα εμφανή εξαιτίας της οξείας ματιάς του σκηνοθέτη, κυρίου Π. Παπαδόπουλου, ο οποίος αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πιστή μετάφραση του Παναγιωτόπουλου και απέδωσε παραστατικά τη δύναμη του σοφόκλειου λόγου. Ο λόγος μάλιστα αυτός, ακούστηκε στα χορικά στην πρωτότυπη εκδοχή του και αποδόθηκε ρυθμικά, χωρίς να κουράσει καθόλου ούτε τους μαθητές που δεν συμπαθούν και πολύ τα αρχαία ελληνικά ως γλώσσα και ως μάθημα.
Η τραγωδία που γράφτηκε για να αναπαρασταθεί και όχι για να διαβαστεί, σήμερα «ζωντάνεψε» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μπροστά στα μάτια μας και μίλησε πολύ ηχηρά, τόσο που όλοι οι μαθητές μας την άκουσαν, με τη βοήθεια βέβαια των πολύ αποκαλυπτικών σκηνοθετικών ευρημάτων. Μας έδειξε την αυθαιρεσία της εξουσίας, τη βαθιά αγάπη που κάνει δυνατά τα αδύνατα, την πίστη σε αξίες και ιδανικά που καθοδηγεί την πορεία του ανθρώπου και του δίνει τέτοια δύναμη ώστε να ξεπεράσει κάθε φόβο και κοινωνικό στερεότυπο και να τολμήσει να εναντιωθεί στο άδικο. Πρόβαλε έντονα την αγωνιστικότητα της γυναίκας σε μια μακρινή εποχή, κάνοντας μας να καταλάβουμε ότι και σήμερα η ανάγκη για μια ανάλογη αγωνιστικότητα δεν έχει εκλείψει και είναι αξιοθαύμαστη όπου εμφανίζεται. Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι πολλές φορές η πατρική υπερπροστασία πνίγει τα παιδιά και απαιτείται μεγάλος αγώνας των παιδιών για να απελευθερωθούν από αυτήν και να αυτοπραγματωθούν. Μας έδειξε ότι κανείς δεν είναι ούτε απόλυτα κακός ούτε απόλυτα καλός, όλοι βιώνουμε τη σύγκρουση του καλού και του κακού μέσα μας και καλούμαστε να επιλέξουμε το σωστό. Δυστυχώς όμως είναι πολύ δύσκολη αυτή η επιλογή και συχνά κάνουμε λάθη. Σημαντικό είναι να μην εμμένουμε εγωιστικά σε αυτά αλλά να τα κατανοούμε, να τα αναγνωρίζουμε και να υποχωρούμε. Η υποχώρηση τη σωστή στιγμή δε δείχνει δειλία αλλά τόλμη. Αν δεν το καταλάβουμε τη σωστή στιγμή, η τίσις δεν θα αργήσει να έρθει για να διορθώσει την ύβρι μας, για να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα ηθική τάξη.